Biuletyn Informacji Publicznej
Powiat Wągrowiecki

Herb i flaga Powiatu Wągrowieckiego

Herbem Powiatu Wągrowieckiego jest srebrny połuorzeł z przepaską na czerwonym polu, złotym dziobem i łapami oraz topór z krzyżem srebrnym zaćwieczonym u nasady ostrza i trzonem złotym w pas, umieszczony na tarczy hiszpańskiej.

Flaga powiatu wągrowieckiego ma płat dzielony pionowo na dwa pasy równej szerokości, u czoła czerwony, w części swobodnej dzielony na siedem pasów poziomych równej szerokości, przemiennie czerwonych i białych, symbolizujących liczbę gmin wchodzących w skład powiatu wągrowieckiego. W części czołowej umieszczone jest godło herbu powiatu. Flaga jest dwustronna – lewa strona flagi jest lustrzanym odbiciem prawej.

Opis herbu

W polu czerwonym znajduje się srebrny połuorzeł z przepaską, dziobem  i łapami złotymi i topór z krzyżem srebrnym zaćwieczonym u nasady takiegoż ostrza  i trzonem złotym w pas.
Połuorzeł jest uszczerbionym godłem herbu województwa wielkopolskiego, który wzorowany jest na pieczęci majestatowej Przemysła II.
Topór z krzyżem to godło herbu Pałuków – rodu najbardziej zasłużonego na terenie obecnego powiatu wągrowieckiego. Herb Pałuków znany jest z pieczęci kasztelana nakielskiego Zbyluta XIII z 1343 r., proboszcza poznańskiego Trojana II Pałuki z 1357 r. i opata lubińskiego Wojciecha VI Pałuki z 1371 r. Godłem tego herbu jest topór zwrócony w lewo z krzyżem na obuchu.
Z rodu Pałuków, którego gniazdo znajdowało się w Łeknie, wywodziło się wiele osobistości, odgrywających istotną rolę kulturową od XII do XV wieku. Arcybiskupami gnieźnieńskimi byli Jakub ze Żnina (poł. XI w. – 1148) i Janusz (zm. 1271).
W XIV w. godność biskupa piastowali: Wojciech z Łekna, Maciej z Gołańczy, Zbylut z Wąsosza i Trojan Pałuka. Wojewodami byli: Henryk z Rynarzewa (XIV w.), Świętosław z Wąsosza (XIV w.) i Maciej z Wąsosza (XV w.). Urzędy kasztelanów pełnili w XIV w. Sławnik Świętosławic, Zbylut z Gołańczy, Sławnik Stary i Chwał z Werkowa. Krewny Jakuba ze Żnina, komes Zbylut I z Łekna odegrał ważną rolę przy zakładaniu klasztoru cystersów w Łeknie w 1142 roku i uposażeniu go w 1153 r. Za najwybitniejszego z rodu Pałuków uznaje się Sędziwoja z Szubina (ok. 1328-1405), który od 1372 r. był starostą generalnym Wielkopolski, a od 1381 r. wojewodą kaliskim i regentem królewskim.

drukuj ()